ontboezemingen

Zoals een beetje verwacht had mama het er moeilijk mee toen ze me zag, dikke tranen en ze wilde me niet loslaten. Ik had geen sjaaltje op m'n hoofd gezet, het vliegtuig was te vroeg geland, in alle haast was ik het vergeten. Ze herkende me niet direct en da's best wel een beetje pijnlijk natuurlijk.
Soit, we hebben wat kunnen bijpraten, al blijkt wel dat zij het enorm moeilijk heeft om over de kanker te praten.

Ze had in Belgie een boek gekocht "Ontboezemingen over borstkanker", van Frieda Joris. Ze was er in begonnen maar is er mee gestopt omdat ze onophoudelijk zat te huilen. Ik heb het boek grotendeels gelezen. Maar ik ben er ook mee gestopt. Naar het einde toe gaat het over 'de naschok' en 'wat als kanker terugkomt'. Blijkt dat, als alle behandelingen voorbij zijn, ik niet meer moet rekenen op de portie energie die ik voorheen had. Ik kan en wil het niet geloven, kijk naar Lance Armstrong, die mens is er niet echt minder energiek op geworden he.

De schrik dat de kanker terug kan/gaat komen heeft me wat geblokkeerd. Al m'n positieve gedachten werden, door een paar pagina's van het boek, in duizend stukken verbrijzeld. Ik moet stoppen met doemdenken, ik moet voort. Ik wist wel dat ik verhoogde kans heb om het terug te krijgen, maar had die harde realiteit wat weggemoffeld.

Maar begrijp me niet verkeerd, ik vind het een goed boek, heel puur, maar blijkbaar neemt de struisvogel in me even de overhand, en wil ik de realiteit ontlopen door m'n kop in het zand te steken, ik leg het boek dus even heel ver weg.